Out of my comfort-zone

Maandag 12 sept 2016

Ik ben bijna aan het einde van het begin van mijn reis naar een nieuwe toekomst. Hoewel, helemaal nieuw wordt ‘ie niet maar qua werk zal mijn toekomst er beslist anders uitzien. Bijna 5 maanden terug ving de reis aan. Ruim daarvoor was die reis in mijn hoofd al ingezet. Als ik zo terugkijk, maar ook als ik vooruit kijk, treed ik buiten mijn comfort zone. Bijna alles wat was, is niet meer en bijna alles wat ik vanaf 5 maanden geleden ben begonnen is anders dan wat ik kende.

Van een vaste baan die achteraf helemaal niet zo vast bleek naar een zelfstandig bestaan als ZZP-er. Eerst als copywriter en binnenkort (ook) als BSR practitioner. Ik weet niet of ik het al verteld had maar mijn examen en tentamens daarvoor leverden me een gemiddelde op van een 9,4. Ik voel me thuis in de materie, hoe ver die ook van mijn oude bestaan af ligt. Het ligt in elk geval heel dicht tegen mijn interessegebied aan. De comfort zone was ook in mijn huissituatie ver te zoeken. Van samenwonen in een eigen huis via een anti-kraak woning naar een fijn gehuurd onderkomen. In beiden woonde ik 5 maanden. En toevallig of niet, ik woon nu al weer bijna 5 maanden samen met een club andere Nederlanders. Het is moeilijk te zeggen wat nu mijn ‘thuis’ is als je zo vaak verkast. Ik kan zo in elk geval weer terug naar mijn gehuurde plek waar ik voorlopig nog wel even zal zitten. Maar al wel met uitzicht op een nieuwe plek. Of ik die ook zal benutten weet ik nog niet want ik ben zeker op zoek naar een meer permanent onderkomen hoewel ik weet dat dat vanuit een freelance- of ZZP-er bestaan niet makkelijk zal zijn.

Ook het terug gaan naar school vanuit een werksituatie was een stap extra buiten mijn comfort zone. Eén die wel erg goed bevallen is overigens. En met school komen de feestjes. Naast de studie, ja ja. Die stond voorop maar dat mocht de pret niet drukken. Ik heb in de afgelopen 5 maanden meer feestjes gehad en uitjes ondernomen dan in de afgelopen jaaaren. En gelachen ook. Dat begon direct in de ochtend al. Bij het ontbijt. En in de auto naar de academie toe. En in de klas. En daarna. Ik heb mazzel gehad met mijn huisgenoten. Dikke mazzel. Op goed geluk besloten we 5 maanden geleden met z’n vijven een huis te delen. En met alle verschillen die we in ons hadden creëerden we een mooiere dan mooie eenheid.
We zitten er overigens nu nog met z’n drieën. Door omstandigheden was een scheiding jammer genoeg nodig om een situatie te creëren die voor ons allen beter zou uitpakken. Ook een situatie overigens die in de categorie ‘buiten de comfort zone’ valt.

Terug naar de feestjes. Die soms ook buiten die zone vielen voor mij. Spelletjes-avond bijvoorbeeld. Spellen zijn leuk maar ik speelde ze eigenlijk niet vaak. Of nooit.. Of de Mad Hatters party; een malle-hoeden-high tea. Of de Titanic party waar we opnieuw verkleed moesten verschijnen als een onwetende toekomstige drenkeling. Ik was matroos… Wie mij kent weet dat verkleden niet mijn ding is. Na twee uur en iets meer drank begon het te wennen.

Gisteren was 9/11 en wij zouden gaan vliegen of beter parasailen. Die was al 3x eerder gecancelled vanwege veranderende weersomstandigheden. ‘Hoeveel tekens moet je van boven krijgen om te begrijpen dat dit misschien geen goed idee zou zijn’, zeiden we nog tegen elkaar. Maar gister wisten we het zeker, ik en mijn huisgenoten zouden vliegen. Ver boven mijn comfort zone want een beetje hoogtevrees is mij niet vreemd. Ik plas eigenlijk al liever zittend. Dus ondanks de datum 9/11 (!) gingen we op weg. En we zagen de één na de ander wegsailen. Het zag er geweldig uit. Wat kon er mis gaan? Opnieuw niets, want ook nu werd voor onze neus besloten dat we weer niet zouden gaan. De wind was gaan liggen. Wij besloten na de lunch hetzelfde te gaan doen. In de zon.

Vandaag is het maandag. De eerste schooldag van de een na laatste week hier. En mijn laatste week apprenticeship. Dan heb ik in drie weken 5 cliënten drie maal gereleased. Die cliënten heb ik, zoals wij allen, zelf moeten ronselen. Vijf stuks. Op die manier maakten we mooi direct reclame voor BSR hier in de omgeving. We spraken mensen aan in het winkelcentrum en op de markt. Dat leidde tot mooie ontmoetingen en ik hoorde mooie maar ook verrassende verhalen. Voor elke eerste behandeling is het namelijk nodig de medische historie van de klant te krijgen. Zo behandelen wij bijvoorbeeld niet op metalen delen in het lichaam of is het handig te weten wanneer er iets gebroken is geweest of dat er een actueel probleem is waarbij voorzichtigheid gebaat is.
De contacten zijn leuk en persoonlijk. En soms leiden ze tot een uitnodiging voor een diner. Zelden zo lekker gegeten.

Een van mijn cliënten is al op mijn behandeltafel in slaap gevallen. Voor de duidelijkheid, dat gebeurt vaker en is een goed teken. En bij de anderen zijn resultaten geboekt. Wat ik geleerd heb werkt, is de conclusie. En als ik straks richting huis vlieg weet ik al dat ik als practitioner aan de slag kan en ervaring kan gaan opbouwen. Heel fijn! Maar dat is de toekomst, hoe nabij ook. Nu ben ik hier en geniet ik nog vol van mijn resterende tijd in Wilderness. In mijn eentje en met mijn matties hier in huis en met alle anderen waarmee ik om mag gaan en die ik straks ongetwijfeld ongelooflijk zal gaan missen.
Tot later…