Trips maken & studeren

Zo 3 juli 2016

We zijn net terug van ons bezoek aan het Kruger Park. Hier hebben we drie dagen in een open auto gereden en ons vergaapt aan wat de natuur ons te bieden heeft. En dat onder de bezielende leiding van onze gids Boris zonder wie we ‘lost’ zouden zijn geweest en waarschijnlijk maar een fractie zouden hebben gespot van de hoeveelheid flora en fauna die we nu voorgeschoteld hebben gekregen. Boris is een held met 26 jaar Kruger-ervaring en die ons feilloos langs de big 5 & much much more heeft geleid. De drie dagen daaraan voorafgaand overnachtten we in Sabie en hebben we daar als echte toeristen de omgeving verkend. Graskop, White River, Pilgrims Rest (een authentiek goudmijndorpje waar de tijd heeft stilgestaan –op de commercie na- wat mij qua sfeer een beetje deed denken aan Urk), de indrukwekkende potholes (rotsbodem-uithollingen) en God’s Window bijvoorbeeld. Nou was God’s Window best indrukwekkend qua uitzicht op de diepe vallei, geklemd tussen twee bergruggen, maar de naam van dit uitzichtpunt deed mij onbemerkt toch verwachten dat God’s blik op de wereld wat breder zou zijn geweest. Weer een verklaring rijker.

De week hier weer voor was onze laatste school- en studieweek die we vorige week donderdag afsloten met het eerste grote examen over de Body stress release principes en over Anatomie. 75 open vragen staarden me aan. Ik startte met de anatomievragen. Hier gaat het om pure kennis en om het reproduceren van wat we de afgelopen periode hebben geleerd. Omdat de vorige tentamens allemaal voldoendes hadden opgeleverd maakte ik me niet heel druk maar net genoeg om toch met wat examenspanning te beginnen. Het tweede deel van het examen ging dus over de principes van BSR en dan komt -naast wat we geleerd hebben- een hoop gezond verstand om de hoek kijken. Inmiddels weet ik dat we met de hele klas voor het eerste examen zijn geslaagd. En daar hebben we gister tijdens het diner een kleine toast op uitgebracht. O.a. met wat Jagermeister...

…Vanmorgen werd ik om kwart voor 11 wakker geschreeuwd door Theo vanaf het terras van onze woning richting mijn balkon. Ik had de lange slaap nodig blijkbaar. Hoewel ik rond half twee vannacht -na een hele kleine BBQ met lamskoteletjes op de nasmeulende asresten van de open haard- pas het bed had gevonden. Nu, na een klein ontbijtje en een grote koffie, zit ik nu aan dit blog te werken en schieten de herinneringen mij door mijn hoofd. Het zijn er intussen nogal veel en elke dag worden er nieuwe bijgemaakt. Sinds de anatomie lessen weet ik hoe prikkels en signalen zich door het lichaam verplaatsen, zich in de hersenen nestelen en op verzoek weer opgeroepen kunnen worden. Geloof me, het is een drukte van belang in mijn hoofd en dan moet ik er ook nog bij typen. Mannen kunnen dus ook veel dingen tegelijk.

We hebben al veel gereisd en veel gezien. We zijn tenslotte in Zuid Afrika. Mijn doel is gericht op het slagen voor deze BSR opleiding maar daarnaast wil ik ook graag het land ervaren. Hier in Wilderness genieten we volop maar ik realiseer me heel goed dat dit deel van Afrika langs de Garden Route wel de goudkust betreft. Wijk een beetje af van de grote wegen en je komt op onverharde wegen terecht die de armoede prijsgeeft en ons kleine dorpjes toont waar wij geen weet van hebben. Hutjes en krotten waar we niet zouden willen wonen. We zouden amper weten hoe. En toch wonen hier vele gezinnen die het rooien met wat ze kunnen krijgen en vinden en met het weinige wat ze verdienen met het werk wat ze doen. Elke dag is er weer één. En wij reizen daar tussendoor. Van stad naar stad, van trekpleister naar trekpleister, van park naar park. Zuid Afrika heeft veel te bieden. En reizen verloopt hier goed maar is niet altijd zonder gevaar. Als toerist moet je uitkijken of in elk geval op je hoede zijn en begrijpen waar je kunt komen en waar beter niet. We worden dikwijls gewaarschuwd maar tot op heden hebben wij nog geen vervelende dingen meegemaakt, eerder het tegendeel. Voorafgaan aan onze 3 dagen Kruger-safari overnachten we in Hazyview. Onze hostess waarschuwde ons voor het gevaar als we naar het restaurant zouden lopen. Niet om overvallen te worden maar voor de nijlpaarden die we op de weg konden tegenkomen. Mmhh, die zagen we niet aankomen. Alert gingen we in het donker op weg maar wij hebben ze niet gezien. Ik veronderstel gemakshalve dat zij ons ook niet gezien hebben.

Ook tijdens onze tocht naar Oudtshoorn en het Buffalo Drift park hebben we geen bijzonderheden meegemaakt wat betreft gevaar, ook niet op onze tocht naar Knysna en Two Heads. Wel tijdens onze rit met medestudenten richting Swellendam. Daar zeilde een auto ons tegemoet van de ene weghelft, over de ander om tot stilstand te komen tegen een boom. De bijrijder schoot daarbij door de voorruit. Wij hebben een verpleegkundige in ons midden die ter plekke verbaal bijstand heeft kunnen bieden. Alsof dit voorval al niet schokkend genoeg was, was de houding van de gewaarschuwde politie dat ook. Schijnbaar onaangedaan over het ongeval en de toestand van de bestuurder en bijrijder liepen ze daar wat rond en van enige haast van hulpverlenen was geen sprake. Dat was blijkbaar de taak van de ambulance. Die zagen we aankomen terwijl wij de plek al verlaten hadden en onderweg waren naar waar we naar toe wilden. Ironisch genoeg was dat de Inverroche distilleerderij voor een gin-proeverij.

Rijden op de weg gaat hier wel wat anders dan wat we gewend zijn in Nederland. Niet alleen het links rijden maar ook dat de wegen hier onverlicht zijn en veelal maar twee banen kennen. Eén voor heen en één voor terug, vaak zonder een lijn in het midden. Meestal is er wel een vluchtstrook waar je op dient te rijden als een auto wil inhalen. Een bedankje volgt dan met een knipperlicht signaal. Het is even wennen maar nu na zo’n dikke twee maanden, rijden we met een zelfvertrouwen die doet denken aan die van thuis.

Onze reis naar het noorden van Zuid Afrika, richting het Kruger Park, legden we deels per vliegtuig af. Van George naar Johannesburg en daar met een huurauto door naar ons logeeradres in Sabie. Rond- en in het Krugerpark hebben we veel kilometers afgelegd en geen gevaarlijke dingen meegemaakt. Wel spannende. Als je een olifant zijn jong ziet beschermen op luttele meters van de auto, dan maakt dat indruk. Als je een luipaard met een buit gemaakte impala uit de boom ziet komen, dan maakt dat indruk. Als je een troep leeuwen ziet, dan maakt dat indruk. Als je de vele vogels, buffalo’s, gnoes, nijlpaarden, neushoorns en impala’s ziet, dan maakt dat indruk. Als je beseft dat dit park bijna zo groot is als Nederland, dan maakt dat indruk. En ik besef me nu ook ineens hoe wij ons hier redden in deze Afrikaanse wereld van tegenstellingen, van natuurschoon, van rijkdom en armoe en dat we hier een studie volgen die meestal ver weg ligt van waar we vandaan komen. En dat we dat allemaal doen in een andere taal dan de onze, dan ben ik ook best onder de indruk. Tot later…